|
همه ما آدم ها اهل دغدغه ایم، اگر چه کمیت و کیفیت این دغدغه ها و نگرانی ها متفاوت است. برخی از ما دغدغه های دینی، فرهنگی، تربیتی و اجتماعی داریم و نمیتوانیم نسبت به آنچه پیرامون ما رخ میدهد، بی تفاوت باشیم.
یکی از اموری که به عنوان عامل بازدارنده مانع از حرکت ما می شود، ترس از ضرر رساندن دیگران است. زیاد اتفاق می افتد که به دلیل وجود چنین ترسی حاضر به حرکت و فعالیت نیستیم و زندگی آرام و بدون دغدغه را بر ناآرامیهای دغدغه مندی ترجیح می دهیم، گویا کسب آرامش از این راه عادت همیشگی است. این ترس باعث می شود که همواره خود را مغبون بدانیم و برای فرار از شکست به تکرارهای یکنواخت رضایت دهیم.
ترس از ضررهای جانی و مالی و آبرویی در مسیر حق، ناشی از ضعف ایمان است. انسان مومن از هیچ چیز ترسی به دل راه نمی دهد، چرا که معتقد است اگر همه دنیا هم جمع شوند و دست به دست یکدیگر دهند تا ضرری را متوجه او کنند که خدا آن ضرر را برای او نخواهد، نمی توانند کاری انجام دهند.
انسان معتقد دلش را دست خدا می سپارد و این گونه از بگومگوهای نفس رهایی می یابد.
انسان اهل اعتقاد می داند که اگر خدا نخواهد، هیچ برگی از هیچ درختی نمی افتد و آن زمانی که خداوند چیزی را بخواهد، اگر تمام دنیا و امکاناتش دست به دست هم دهند، نمی توانند مانعی در برابر خواست او باشند.
آنچه امروز بیش از هر چیز دیگری به آن نیازمندیم، کمی باور است. باور به اینکه نقش خداوند در نظام خلقت را بی بدیل تصور کرده و همچون بندگان خالص خدا، یدالله را فوق ایدیهم بدانیم.
بین ما و آنها که حقیقتا خداوند را پذیرفته اند، یک درّه بزرگ عقیدتی وجود دارد و شاید تنها مَلاتی که بتوان این درّه را با آن پُر کرد، شناخت نقش خداوند در نظام آفرینش است. چرا که پذیرش خداوند یک مرتبه و ایمان به نقش او مرتبه ای بالاتر است. محمدجعفر شفیعی
ادامه مطلب |
