|
«عبد» از نظر لغت به انسانی گفته می شود كه سر تا پا تعلّق به مولا و صاحب خود دارد؛ اراده اش تابع اراده ی او، و خواستش تابع خواست اوست؛ در برابر او خود را مالك چیزی نمی داند و در اطاعت او سستی به خود راه نمی دهد.
بنابراین عبودیّت اظهار آخرین درجه ی خضوع در برابر كسی است كه همه چیز از ناحیه ی او است و به خوبی می توان نتیجه گرفت كه تنها كسی می تواند «معبود» باشد كه نهایت انعام و اكرام را كرده است و او كسی جز خدا نیست!
به تعبیر دیگر، و از بُعد دیگر «عبودیّت» نهایت اوج تكامل روح یك انسان و قرب او به خداست، و عبودیّت تسلیم مطلق در برابر ذات پاك اوست؛ عبادت تنها ركوع و سجود و قیام و قعود نیست، بلكه روح عبادت تسلیم بی قید و شرط در برابر كمال مطلق و ذات بی مثالی است كه از هر عیب و نقص مبرّاست.
ادامه مطلب |
