|
حضرت خدیجه(س) پانزده سال پیش از عام الفیل در مکه ولادت یافت. پیش از ازدواج با رسول خدا(ص) در درجه ای از پاکی بود که به «طاهره» ملقب گشت. او که از راست گویی، امانت داری و اخلاق پسندیده ی محمد(ص) در طی سفر تجاری اش به شام آگاه شده بود و آثار نبوت را در وجود او دیده بود، با تمایل خود و خواستگاری پیامبر(ص)، آن دو پیمان ازدواج بستند و در پی آن، خدیجه(س) تمام دارایی و غلامان خود را در اختیار حضرت قرار داد. حاصل این ازدواج، دو پسر و چهار دختر بود که آخرین دختر، حضرت فاطمه(س) بود. خدیجه به دلیل اسلام خواهی، و مقاومت در این راه، حدود سه یا چهار سال همراه پیامبر(ص) و بنی هاشم، در شعب ابی طالب، در محاصره ی شدید اقتصادی قرار گرفت.
فشارهای بسیار سخت و گوناگون جسمی و روحی در شعب، آثار منفی سخت و کمرشکنی بر سالخوردگانی چون خدیجه و ابوطالب گذاشت. از این رو چیزی از پایان محاصره نگذشت که این دو بزرگوار با فاصله چند روز رحلت کردند، بلکه به شهادت رسیدند.
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: أَفضَلُ نِساءِ أَهلِ الجَنَّةِ أَربَعٌ: خَدِيجَةٌ بِنتُ خُوَيلِدٍ، وَ فاطِمَةُ بِنتُ مُحَمَّدٍ، وَ مَريَمُ بِنتُ عِمرانَ، وَ آسِيَةُ بِنتُ مُزاحِمٍ امرَأَةُ فِرعَونَ. برترين زنان اهل بهشت، چهار نفرند: خديجه دُخت خُوَيلِد و فاطمه دُخت محمّد و مريم دُخت عمران و آسيه دخت مُزاحم، همسر فرعون.
الخصال: ص ۲۰۶ ح ۲۲
ادامه مطلب |
